Dokter, mijn buik doet pijn!

Eindelijk uit Sihanoukville kunnen ontsnappen!
Ik ben er in totaal 12 dagen geweest en heb het uitstekend naar mijn zin gehad. Lekker aan het strand liggen lezen, of met de scooter het onbekende ontdekken... Het hoort er allemaal bij.
Veel heb ik er echter niet gedaan: meerendeel van de tijd al muziekmakend doorgebracht, wat uiteraard geen ramp is. Een leuk strandtentje genaamd Sessions kwam met het idee live optredens te geven. Dus elke keer als ik zin had om te spelen, of me te goed wilde doen aan een gratis drankje, was ik daar te vinden. Ook met een vuurstok leren omgaan, hoewel dat niet altijd even goed ging.

Een boottochtje gemaakt naar een van de vele eilanden, waar eigenlijk helemaal niks te zien is en de zee vol zit met stekelige vriendjes. Zelfs in een avontuurlijke bui een scooter bemachtigd en een dagje rondgereden. Iets wat behoorlijk eng kan zijn in Cambodja; er zijn dan wel minder scooters, maar de auto's hier rijden als gekken. Meer dan eens daadwerkelijk de berm in moeten rijden, om maar niet geschept te worden door een inhalende auto.
Nationaal park heb ik gezien, maar dan ook echt alleen de ingang. Geen zin om te lopen en volgens heel wat mensen is het totaal niet de moeite/geld waard.

Nu dus in Siep Reap, een stad waar je voor minder dan 5 dollar niet behoorlijk kunt eten. Op dit soort momenten mis ik China behoorlijk, genieten van een maaltijd rond de 5 yuan... Goede oude tijd.
Gisterenavond aangekomen en vroeg naar bed gegaan. 's Ochtends om half vijf uit de veren om naar de tempels van Angkor Wat te gaan, leek me leuk foto's te maken met het licht van een zonsopgang. Blijkt de scooterman die ik die avond van te voren geregeld had nog in bed te liggen. Dat plan dus gecancelled, moet morgen maar gebeuren.
Vandaag dus plannen gewijzigd en op zoek gegaan naar een muziekwinkel, die helaas nergens te vinden is. Daar gaat mijn kans op een typisch Cambodjaans instrument, balen!

Toen naar het ziekenhuis gegaan, als je het een ziekenhuis mag noemen. Ik had me namelijk behoorlijk lelijk verbrand op mijn buik door die vuurstokken (hoort er allemaal bij) en zit nu dus aan de antibiotica en nog wat troep. Leven gaat echter door en kan niet wachten tot Joey zijn avontuur begint.
Ik ga nog maar een keer op zoek naar een muziekwinkeltje en anders moet ik maar gewoon twee instrumenten in Thailand kopen, ook geen ramp.

Het gaat me goed en next blog: hoogstwaarschijnlijk Thailand!